μονόπετρος

-η, -ο (Μ μονόπετρος, -ον)

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το μονόπετρο

δακτυλίδι με έναν πολύτιμο λίθο, συνήθως διαμάντι

μσν.

το ουδ. ως ουσ. απομονωμένος βράχος στη μέση τής θάλασσας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < μον(ο)-* + πέτρα].